Sentimento emerxente

O blog do ies da terra chá presenta unha exclusiva entrevista con Tamara Fernández Labrada, a nosa compañeira de 1ºA de Bacharelato, flamante gañadora do 3º Premio Literario Minerva, na modalidade de Poesía, que outorga o Colexio Peleteiro de Santiago de Compostela desde hai xa 53 anos e 44 edicións. O seu traballo Non deixedes que vos miren o móbil foi considerado polo xurado dunha extraordinaria calidade, o que garante o futuro da poesía galega e chairega. Sorprendeu tamén a cultura poética das premiadas e premiados tendo en conta a súa mocidade. Velaquí os comentarios de Tamara que non debemos deixar de ler:

Por que escolliches este xénero?

Para, dalgunha forma, sacar o que levaba dentro. Non teño preocupación pola forma do poema, senón polo fondo, por transmitir o que sinto e que quen o lea poida sentir tamén; o mesmo ca min ou non, iso dá o mesmo.
Que permite expresar a poesía que de outra maneira non se diría?

Se tentas explicarlle a outra persoa o que sentes pode chegar a entenderte, se o transmites a través da poesía pode chegar a sentir o mesmo que sentes ti. A poesía expresa sentimentos, non información.

Cando e por que comezaches a escribir?

Os primeiros poemas que escribín foron os que mandei aos Premios Minerva, desde aquela, ou máis ben desde que fun premiada e me falaron da miña calidade poética, seguín escribindo. É gratificante saber que a miña poesía gusta, e que outras persoas entenden o que sinto. 

O xurado ficou sorprendido pola "cultura poética" dos premiados: realmente cal é a túa cultura poética e literaria en xeral, que les, cando, como? Cal é a cultura literaria da xente da túa xeración?

"Gústame ler, iso faime ter

unha boa expresión escrita"

Se entendemos cultura poética como poesía escrita, pois é bastante nula. O primeiro libro de poesía que lin foi o ano pasado, Poetízate de Fran Alonso, como parte da materia de Lingua Galega que impartía Xabier Cordal. Gústanme os poemas con fondo, que me fagan sentir. En xeral gústame ler, a maioría das veces novelas e contos. Iso faime ter unha boa expresión escrita e se a iso lle sumas a cantidade de emocións que levo dentro é relativamente doado escribir.

  A miña xeración ten problemas tanto na expresión como en sentir, todo o mundo semella estar aparvado pola tv e os móbiles. Esquecéronse de mirar aos ollos, de compartir sentimentos, de pensar... Quen sae agora a pasear pola rúa?, ou quen se para mirar ao seu arredor? Todo vai demasiado de présa. O bon desta xeración é que escoitan poesía sen sabelo, os versos do rap tamén forman unha especie de poemas. E se vas máis amodo e paras a escoitalos chegas a sentir o que din. 

Que papel debería cumprir un instituto de ensino secundario na vocación creativa do alumnado?

Creo que obrigar aos alumnos a escribir pode chegar a ser contraproducente. Os institutos fomentan a intelixencia memorística, lingüística e lóxica, como moito; avalíase ao alumnado por isto, o que pode facer que se sintan ignorantes e inútiles...

  Coido que habería que ensinar aos estudantes a pensaren por si mesmos, e despois xa eles e elas escollerían.

"Creo que habería que ensinar aos alumnos a pensaren por si mesmos e despois xa eles escollerían"

Para cando a edición impresa dos premios Minerva?

Non sei, eu tamén estou esperando.

En que andas a traballar agora? Algún proxecto literario en mente?

Pois sigo escribindo, e con moitas máis ganas! Teño temas tan diversos que non sei estruturar o meu caderno, pero gústame, estou cómoda na miña desorde.

Que lle dirías ás túas compañeiras ou compañeiros que teñan tamén "as súas cousiñas" literarias gardadas nunha gaveta?

Dareilles o mesmo consello que me deron a min no seu día, "tés que superar os teus medos, e tés que facelo ti soa". Non importa nin o medo nin a vergoña, quizá non guste e sufras críticas, pero compénsao a satisfacción de saber que non estás de todo soa, que alguén máis te entende e sente o que ti sentes. 

Grazas Tamara, moita sorte e moitos éxitos.