O Manicomio
Nada muda no muro aínda que a dor o acerque á razón e acordas triste e sentes que esa tristura non terá xa fin.
Espazos baleiros e muros que xa non pechan.
Só resta unha marca:
un rastro de enfermidade que alí se encerrou,
unha cicatriz,
unha tatuaxe na parede,
unha pegada que se repite,
debuxada e fendida no muro do Manicomio.
Ata que un día as marcas preciosas de lapis desaparecen.
E despois nada.
Proxecto EntoleArte
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Que o blog estea vivo, depende de ti. Lembra: escribe ben, manteno limpo, mellórao coa túa aportación. Participa e fainos diferentes!
En Comentar como..., selecciona: "Nome/URL". Pon o teu nome, e deixa en branco o espazo de URL. Así todos saberemos quen somos!